De uitdaging – een deelnemersverslag.
Een uitdaging werd het zeker, toen ik de mogelijkheid kreeg om mee te doen aan de tocht van de Noordkaap naar Doorn.
Omdat het voor mij de eerste keer was dat ik zo’n lange tocht zou maken heb ik een soort trainingsschema opgesteld, in de wintermaanden begonnen met spinnen en later vele tochten gefietst. Dus uiteindelijk was de lichamelijke conditie top in orde, daar had ik me heel goed op voorbereid. Wat ik me alleen niet goed heb gerealiseerd is wat de samenstelling van de groep in zou houden, wat betekent het om te gaan met een groep mensen die PTSS hebben en een groep van Pluryn?
Tijdens het verloop van de tocht kwam ik daar wel goed achter! Terwijl wij gingen fietsen kwamen de verhalen los. Wat mij het meest opviel dat je zo aan de buitenkant niets kan zien aan de mensen, maar na een aantal dagen wist ik wel beter…wat ze allemaal hebben meegemaakt en wat dat met hen heeft gedaan en doet! Als er een momentje rust was of we gingen ons verplaatsen met de bus merkte ik aan mezelf dat het ook veel met mij deed, de emotie had soms toegeslagen. De gedachte van hoe moeilijk is het om hier mee om te gaan en welke weg hebben ze nog te gaan. Wat ik heel erg mooi vond te zien dat ze heel veel steun aan elkaar hebben en elkaar opzoeken, soms een omhelzing of een knuffel!
De jongeren van Pluryn dat was een openbaring, hoe ze moesten afzien tijdens het fietsen en daarna natuurlijk de voldoening. Te bedenken dat ze tot een half jaar geleden nog nooit op een racefiets hebben gezeten, maar met veel steun en trainen en de nodige doorzetting met hun begeleiders is het hun wel gelukt, helemaal top!
De organisatie stond soms wel eens voor grote problemen, ondanks dat alles goed was voorbereid en besproken kwamen sommige mensen hun afspraken niet na, na wat heen en weer bellen kwam alles weer op zijn pootjes terecht, super gedaan…
Eenmaal weer thuis heb ik toch een aantal dagen in een soort roes geleefd, waarschijnlijk om alles in te laten werken! Samenvattend een mooie tocht, een ervaring met een lach en ook met een traan, iets om nooit meer te vergeten, ik neem dit mee in mijn gedachten.
Dank jullie allen, een onvergetelijke ervaring!
John Gerwig
