Nieuws

Het bijzondere verhaal van een fietsfanaat die in Bosnië op een mijn stapte.

Edwin de Wolf kwam in Bosnië in aanraking met een mijn. Vierentwintig jaar later is hij meervoudig medaillewinnaar op de Spelen voor gewonde militairen. Met een been. Het bijzondere verhaal van een fietsfanaat in vijf aktes.

Lance Armstong als voorbeeld

Wat Lance Armstrong te maken heeft met een Britse oorlogsheld? Niets, maar tegelijkertijd ook alles, meent Edwin de Wolf (48). De Apeldoorner heeft sinds zijn jeugd al een zwak voor de wielersport. Actief en passief. Sinds hij na dat oorlogsongeluk op 18 augustus 1994 vlakbij Srebrenica zonder linkerbeen door het leven moet, heeft hij zich zelfs ontwikkeld tot een van de beste Nederlandse wielrenners in zijn paralympische categorie. De voorgaande jaren won hij twee keer brons op de Spelen voor gewonde militairen: de Invictus Games.

Voordat hij op dat podium belandde, moest De Wolf opkrabbelen uit een diep dal. Fysiek, maar vooral mentaal waren de jaren na het ongeval van de toenmalige groepscommandant loodzwaar. ‘Ik was 24 en miste een been. Tot die tijd had ik me onaantastbaar en onsterfelijk gevoeld, nu lag mijn hele leven in puin. Ik was boos en verbitterd. Veel vragen spookten door mijn hoofd: wat heb ik nog aan mijn militaire achtergrond? Kan ik ooit nog sporten? Wat ben ik als mens waard?’

Eenmaal hersteld van de ergste fysieke ellende dreigde De Wolf weg te zakken in eenzaamheid en uitzichtloosheid. Tot hij een boek van de Britse oorlogsheld Douglas Bader in handen kreeg.
Bader was een goede piloot die begin jaren dertig bij een mislukte vliegstunt beide benen verloor. Hij knokte hard tijdens zijn revalidatie, kreeg – voor die tijd ongewoon – twee kunstbenen en wilde zijn land in de Tweede Wereldoorlog weer als vliegenier dienen. De RAF zag het niet zo zitten in die gehandicapte piloot en gaf hem pas een kans toen een personeelstekort dreigde. Hij ontwikkelde zich tot de meest succesvolle Engelse gevechtspiloot en werd zelfs door de nazi’s gewaardeerd. Toen zij Bader na een crash boven Frankrijk krijgsgevangen namen, zorgden hoge Duitse officieren ervoor dat de Britten speciaal voor hem een nieuw kunstbeen dropten. Dat maakte Bader weer mobiel én daar profiteerde hij van. De Engelsman ondernam bijna twintig vluchtpogingen en werd in een van de zwaarste beveiligde Duitse gevangenissen geplaatst. Na de oorlog kreeg hij een heldenonthaal in eigen land en ging hij zich onder meer inzetten voor anderen die een been misten.

‘Bader heeft mij door mijn moeilijkste tijd heen gesleept,’ zegt De Wolf zonder sentimenteel te worden. ‘Hij liet keer op keer zien dat het leven na een tegenslag niet voorbij is. Dat verhaal gaf mij de kracht en inspiratie om mijn eigen bestaan na het ongeluk ook zinvol in te richten.’
Dit is het punt waarop de man die zeven keer in Parijs werd gehuldigd als Tourwinnaar het verhaal binnensluipt. ‘Ik denk dat het voor mensen die met tegenslag kampen heel waardevol is om een voorbeeld te hebben waar je je aan op kunt trekken. Kan me goed voorstellen dat Armstrong die rol voor veel mensen met kanker heeft vervuld. Dopinggebruik of niet, hij reed in een tijd dat bijna niemand clean was en blijft in mijn ogen een geniale sportman. Bovenal iemand die hoop bood. Armstrong liet zien dat je leven niet voorbij hoeft te zijn, ongeacht hoe groot de ellende is waarmee je geconfronteerd wordt. Net als Douglas Bader.’

Bron: bicycling.nl
Tekst: Daan Rieken
Foto: Clemens Rikken

Geef een reactie

Je email adres wordt niet gepubliceerd. Required fields are marked *

Op onze website wordt gebruik gemaakt van cookies. Dit doen wij om de functionaliteiten op deze website mogelijk te maken, om inzicht te verkrijgen in het bezoekersgedrag. Door op ‘OK’ te klikken, ga je akkoord met het gebruik van deze cookies zoals omschreven in onze Privacy- en Cookie verklaring